In februari vond een internationale bijeenkomst over Inclutrain plaats. Stijn Huijsmans schreef daar een verslag over:

Op perron 3 in Zutphen begint het avontuur. Druk pratend, vol verwachting klopt ons hart. Ja, daar ziet Pippa de trein komen. Ze heeft mij vol trots haar rode trui met witte letters PARIS laten zien. Miran, Beate, Albert, Mirjam, Marianne en Martijn lopen de trein in. Op Arnhem centraal zien we op de schermen dat de RE 19 naar Düsseldorf gaat. We lopen richting de zijde van Sonsbeekpark. In de donkerte worden we al verwelkomd door de conductrice die haar hoofd door het raampje van de machinist steekt. We zijn ruim op tijd. Marianne ziet Albert de Vries aan komen lopen, Compleet!

De RE 19 rijdt weg en vliegt de Nederlandse stations voorbij. In zevenaar stopt hij nog even. Aussteigen an rechten seite ….. Horen we, totdat hij stopt op het eindpunt Dusseldorf Haubtbahnhof. Welke trein moeten we nu hebben? Staan we op het juiste perron? of toch niet. De hele stoet zet zich in beweging als we erachter komen dat we nog een stukje moeten lopen. 100 meter zijn we nu al dichter bij Oostenrijk! In de ICE 623 in wagon 23, drie uur lang naar buiten kijken, lezen, babbelen en daar is station Nürnberg een volgende overstap. Onderweg merken we dat de trein zo hard gaat dat als we een foto moment zien, er weer een boom, tunnel of muur voor staat. Toch lukt het soms om een mooie kerk, kasteel of landschap te knippen.

Linz aangekomen, uit de trein naar boven, daar staan Peter, Rainer, Lucas en Wiebe. Dit zijn mensen uit de andere groepen uit Duitsland en Oostenrijk die bij ons deze week aansluiten. Peter wenkt ons, Wiebe wijst ons naar zijn bus. In de bus heerst wederom een uitgelaten stemming, verwondert over de kerstman die de arreslee gemist heeft en nog voor een winkel staat.

Wiebe spreekt Nederlands tot onze verassing, Miran vraagt hoe dat kan, vol trots zegt hij dat hij in Friesland geboren is. Na een kleine file razen we naar restaurant “Ernst” vlakbij de Donau. Daar ontmoeten we de andere Duitsers en Oostenrijkers. Laat dat eten en drinken maar aan Oostenrijkers over bedenk ik mij. We krijgen de bus van Wiebe mee en reizen naar ons hotel alvorens we eerst de verkeerde afslag op een bijzondere kruising genomen hebben. Na 5 minuten keren we om en maken we een mooie bocht onder een brug door en rijden we zeer dicht bij de Donau op een zeeeerrr smalle weg in de mist naar ons Hotel. Marianne heeft het Pinguïnspel weer meegenomen. Dan gaan we ieder naar onze eigen kamer en gaan slapen.

’s Morgens staat Aachim bij de deur van de grote feestzaal ons te verwelkomen met een lichte spanning op zijn gezicht, jullie zijn net op tijd. Binnengekomen loop ik met Martijn de grote zaal in. Iedereen zit al op zijn plaats. Ik kijk rond en herken hier en daar een gezicht, een verwelkoming die ik niet had verwacht. Zingen, spreuken en uitleg over wat er komen gaat. Af en toe staat er iemand op en loopt de zaal uit, niemand kijkt op iedereen laat gebeuren wat er gebeurt. Dan worden de werkgroepen bekend gemaakt: Gunter houtwerkplaats, Elizabeth in de stal, Rainer in de bakkerij, Maria in het koffiecafe. Martijn gaat naar het hout, ik ga met hem mee. ín de werkplaats gaan we latten schuren. Die een onderdeel worden van een balustrade voor het nieuwe terras. Een nieuw onderdeel aan deze prachtige boerderij. Door zijn hoogte heeft het iets van een slot of een Schlöss zoals ze dat hier in Oostenrijk zeggen. Leerling Gunter laat ons zien hoe het gedaan moet worden. Peter uit Duitsland wordt geraakt door de diepe verbinding die leerling Gunter heeft met het hout.

Dan wordt er stipt om 12:00 uur gegeten. Ik sluit met Martijn aan bij de tafel waar onze chauffeur van de eerste dag, Wiebe, een oudere wijze man met lange witte haren, met Thomas zit te praten. Thomas heeft ons in de ochtendkring een Euritmie oefening laten zien die we allemaal nadeden. Een oefening waarin we ons openen in het licht en dit naar de aarde brengen. ‘s Avonds wordt er in een restaurant gegeten.

De volgende dag sta ik met ik met boerin Elizabeth in de koeienstal, samen met een andere Urticaan en nog vier anderen. Christiaan gaat “voordoend”, gefocust het uitmesten van de paardestal demonstreren. Samen met iemand uit de Duitse club mest ik de ruimte uit. Elisabeth duidt mijn handelingsimpuls als verbindend-ondersteunend. Dan zijn er nog maar 10 minuten over, en moet nog alles opgestrooid worden. Als een razende in de hoogste versnelling, als een geoliede machiene vliegt het stro rond.

’s Middags mogen we met Konrad mee voor een rondleiding. 25 jaar geleden is de boerderij gekocht van een weduwe en omgebouwd tot wat het nu is. Er wonen 16 mensen en er komen nog eens 10 mensen elke dag werken. Een klein doolhof waar ik na twee dagen de weg begin te vinden. We mogen in Silka haar kamer kijken. Miran ziet een mooie pop in bed liggen en Martijn wordt gegrepen door een Maria afbeelding op antroposofische wijze geschilderd. Aachim woont er ook met zijn vrouw en twee kinderen. Ik kom Alfa tegen in de grote kas en we bekijken de wintergroente: veldsla, rucola en spinazie. Buiten is Olivier met een trekker in de weer, Aachim staat wat te doen in de werkplaats. Julia en Johannes schilderen in het schildersatelier, de fruitbomen staan in de knop, de mist verhindert ons het zicht maar maakt er een sfeervol winterplaatje van. Maria schenkt koffie, iedereen werkt, loopt rond, praat en speelt ……… een plek waar je wil zijn!!!